Yılların ağırlığıydı belki de üzerime çöreklenen.
Yoksa bildik bir günün her hücreme zehrolması anlamsızlaşırdı biliyorum.
Yalnızlık var ya serde,
Geliveriyor işte insanın aklına durup dururken kayıp sevdaları
Ve kendi düşüncelerinle savaşmanın yansımaları.
Isıtmalıydı insanın içini;
Hep daha iyiye,
Hep daha güzele doğru değil mi duyguların.
Peki sorun nerede?
Ya bunca anlamsızlığın acısı?
Hırçın dalgaların bile yıkamayacağı bir kaya gibi vurdumduymaz davranmak rahatlatır mı insanı?
Nereye kadar?
Yansıma
27 Şubat 2000
