Süreklilik arz eden her düzenli algıyı doğası gereği sıkıcı daha doğrusu önemsiz sayan beynimizin sorgusuz sualsiz bu algıyı yokmuşçasına arka plana atması elbette geçerli bir savunma mekanizmasıdır.
Birçok sorunu zarar verici eylemlerine başlamadan defeden bu mekanizmanın tehlikeli yanı ise olumlu girdileri bile zaman içerisinde standart döngülerinde önemsizleştirebilmesidir.
Öyle ki yeri gelir denizin nasıl güzel koktuğunu, güneşin ilk ışıklarının tenimize nasıl işlediğini, bir çocuğun gülümsemesinde ne denli var olduğumuzu, her bir canın ne boyut ve görünümde olursa olsun yaşamayı en az bizim kadar hak ettiğini, sonuçta asıl kendi insani benliğimizi olağan işleyişi ile unutturuverir bize; dokunamazsak eğer..
Bu sistemin kendi kendine otomatik yazılımı ile çalıştığını kabullensek de bu seçimlerin hayati öneme sahip olanları dışında hemen hepsini bizim birikimimizden doğan önem ölçütlerimize göre yapar aslında.
Bu sebeple fark etmek bir yazgı ürünü ya da doğuştan gelen bir hediye paketi değil özgür irade seçimidir.
