Bir zamanlar bir çocuk vardı kendi halinde.
Bilmiyordu üzüntüyü, nefreti, kalbi hep umutla çarpardı.
Ne bir beklenti, ne bir ümit, dertsiz, kedersiz yaşardı.
Belki yalnızdı, belki de habersiz, hayallerini gerçek sandı.
Düşünmemişti ki hiç, elbet bir gün yıkılacaktı.
Derken çocuk büyüdü.
Belki de başına gelenlerin gün geldi farkına vardı.
Nefret etti hayattan, yalanlardan usandı.
Kötülüğü bilmediği için çocuk her zaman yenildi.
Şimdi ise biliyorum, gerçekten birini sevdi.
Hayalleri sonunda sığmaz oldu kalbine.
Ama yine yalnızdı.
Sadece bir arkadaştı sevdiğinin gözünde ya da vazgeçilmez bir dost.
Sürekli bir garip boşluk, biraz ürkek, biraz mahzun,
Bir yanı hep çocuk kaldı.
