Su yüzüne kovalamaca kabarcıktan düşünceler.
Ne sabırları var durağanlığa
Ne de ömürleri uzun bir nefesten.
Varsın onlar da böyle olsun.
Haddimden geldiğince aşarım nasılsa,
İsteyerek birçok kez belirli çizgilerimi.
Varsayımlarımın gerçeklik düzeyi sus payım olur bu arada fena mı?
Sınırlarım ötesi insanlar arasından,
“Nasıl yani?” diye şaşırdıklarıma bile verdiğim hakkı
Yerinde ben olsam aynı hesabı yapacak olduğum bireylerin bakış açısına nasıl vermeyeyim.
Yine de “Her bireyin kendi sınavını vermesine saygım olmalı” diye düşünmeden edemem.
Bazı cevapları bilmiyormuşum gibi davranışım hep bu yüzden.
Yoksa hayatın akışına neden direneyim?
Ben de isterim dur durak bilmeden devam edecek bir sohbeti en can alıcı yerinde kesmemesini.
Bilirim kol kanat olmasını uzanan bir yüreğe.
Ve uzaksam kendiliğimden
Bilirim ben de gerçeğime sırt dönmesini.
