Nihayet

İsyan edemem artık kendi tavırlarımın gerekçesini fark ettiğimden beri Allah’a.
Ki bu şu andan itibaren kaderimi kendimin belirlemeyeceği anlamına da gelmez.
Peki değişen ne o halde?
Duygularım dostum, sadece duygularım..
Var olduğu sahtelikten biraz daha gerçeğine dönüyor git gide.
Bir çiçeğin koparılmayacak güzelliği,
Bir çocuğun dünyasında hayal,
Bir büyüğün hatasında gerçek,
Affedilemez gerekçeleriyle çakılı insanların az da olsa masumiyeti,
Her sabah ve her akşam; olması gereken yerlerinde güneş ve yıldızlar, çizilmiş güzergahlarının birer yolcusu nihayetinde.
Kağıt hazır, kalem benim elimde.
Evet kimsenin farkında olmadığı bir şekilde korkuyorum -ki gerektiği kadar-
Allah’ım iyi ki varsın.