Unutulmaya yüz tutmuş sayfaların beklenmedik satır arası dokunuşuna benzer bir derinliğe aboneyim bu gece.
Her şeyden hakkımı istemeyi doğuştan öğrenmişçesine, bir kalp atımı aralığı bile olsa ben de payımı almışım. Üstelik sayıları anlara eşleştirme bilinci ile kendimi zamanın hakimi var saymışım.
Aslında durum görünenin tam tersi. Zihnimde canlanan belli belirsiz çağrışımların anlam kazanma bulmacası dürtüklemese diyorum hani bazen beni, akıntının neresinde olduğumun detayına verdiğim önem ölçüsünde takılıp kalacağım.
Bir de ay ışığının dolgun yüzü, her şeyin rengi ile hiçbir şeyin rengi arasında süregelen titreşimin yoksunluğunu hatırlattı mı değmeyin o vakit keyfime.
