Kişi hem hastadır hem kendinin doktoru. İster açar, ister kapatır. İster saklanır kendi çukurunda, ister belli ölçüde sınırlarında, ister her şeye inat ne varsa ulu orta.
Bazen odanı toplamak için her şeyi ortaya dökmen gerekir. Mesele sadece bu gücü bulabilmekte. Ben bu konuda çok şanslıyımdır örneğin. Sabah iyi günler diyen bir komşu, gökyüzünde benim için kanat çırpan birkaç martı, derse gittiğimde gelip kucağımda mırıldanan eros ya da gece geri dönüş yolunda yukarı baktığımda binaların arasından da olsa yakaladığım içime doğan dolunay yeter de artar bana. Üç beş oda bana mısın demez vız gelir.
Tabii ki insanız arada bir sendelemek bizim de hakkımız ancak asla vazgeçmeyeceğimiz değerlerimiz var bizi daima ayakta tutan.
Hayata meydan okumuyorum yanlış anlaşılmasın, biliyorum zorluğunu ve imkansıza yakın olasılıkları. Yalnız o da beni iyi tanımalı, fark etmeli tek lokmalık yemek olmadığımı.
Kısaca dostum; Ben, dünkü ben olmamak için, elimdeki en iyi seçimlerimle devam etmeliyim nefes almaya. Ben her şeyimle Ben’im. Yalanlarımla, günahlarımla, acılarımla, gülüşlerimle, başarılarımla, hüzünlerimle, çözümlerimle, saçmalıklarımla..
Ben olmayı seviyorum.
